Bu yaklaşım Engle-Granger (1987) çalışması ile ortaya atılmıştır. İki değişken arasındaki uzun dönemli ilişkiyi araştırırken modelde kullanılan tüm değişkenlerin aynı mertebeden durağan olduğu varsayılmaktadır.
Diğer bir ifadeyle öncelikle her bir değişken için birim kök testleri uygulandıktan sonra aynı mertebeden durağan olduklarını bulmak gerekmektedir. Aksi halde farklı dereceden durağan iseler Engle-Granger yaklaşımı kullanılmaz.
Burada Y ve X birinci mertebeden durağan I(1) değişkenleri göstermektedir. Bu iki değişkenin ko-entegre olması hata teriminin durağan olmasına bağlıdır. Diğer bir ifadeyle hata terimi düzey değerleri ile durağansa değişkenlerin eşbütünleşik olduğu sonucuna varılır.
Bu yaklaşımın ilk aşamasında değişkenlere birim kök testi uygulayarak durağanlık dereceleri belirlenir. İki değişken aynı derecede entegre ise koentegrasyon analizi uygulanır.
Değişkenler farklı derecede durağansa koentegre (eşbütünleşik) olmadığı sonucuna ulaşılır. İki değişken düzey değerleri ile durağan ise analiz yapmaya gerek yoktur çünkü her iki değişken de durağan olduğu için geleneksel ekonometrik yaklaşımlar kullanılır.
İki değişkenin aynı mertebeden durağan olduğu bulunduğunda eşbütünleştirici regresyon denklemi en küçük kareler yntemi ile tahmin edilir.
Model tahmin edildikten sonra elde edilen hata terimlerine durağanlık testi yapılır. Kalıntıların durağan olması iki değişkenin eşbütünleşik olduğunu gösterir. (MacKinnon(1991) değerleriyle karşılaştırılarak karar verilir. )
